مکیدن انگشت شست رایج ترین عادت دهانی است و که شیوع ان در برخی جوامع بین 13 تا 100درصد میباشد. شیوع این عادت با افزایش سن کاهش می یابد و غالبا تا سن 4 سالگی متوقف می شود. با این حال، ادامه عادت پس از سنی که در آن دندانهای دائمی رویش می یابند ممکن است مضر باشد.
هر چه این عادت پایدارتر باشد، سهم آن در اختلال نیروهای فعال بر روی دندان بیشتر است. رابطه ای بین سطح تحصیلات در والدین، تغذیه کودک و عادت مکیدن وجود دارد. بهتر است عادات مکیدن را به عنوان یک ویژگی طبیعی رفتار نوزاد، تا سن 3 سالگی در نظر بگیرند.
اگر کودک این عادت را در سال اول زندگی خود انتخاب کند، والدین باید انگشت شست وی را به آرامی دور کنند و توجه کودک را به چیزهای دیگر مانند اسباب بازی ها جلب کنند. پس از سال دوم، مکیدن انگشت شست کاهش می یابد و فقط در تخت کودک یا زمانی که خسته است ظاهر می شود.برخی از کودکانی که این عادت را متوقف نمی کنند، زمانی که دندان های دائمی شان رشد میکند، آن را ترک می کنند، اما تمایل به ادامه عادت مکیدن حتی تا بزرگسالی وجود دارد. بر اساس یک مطالعه در سال 1973، میلیون ها کودک تا قبل از رشد دندان ها این عادت را ترک نمی کنند.
امروزه سطح استرس بالاتر است و از انجا که استرس یک محرک قدرتمند در عادت مکیدن است، اگر ما تحقیقاتی را دقیقا مانند انچه که در سال 1973 انجام شد، انجام دهیم، احتمال دارد که بچه های بیشتری با عادت مکیدن طولانی مدت پیدا کنیم.
مکیدن انگشت شست 2 نوع است:
1) فعال: در این نوع، نیروی سنگینی توسط عضلات در طول مکیدن وجود دارد و اگر این عادت برای مدت طولانی ادامه یابد، موقعیت دندان های دائمی و شکل فک بالا تحت تاثیر قرار می گیرد.
2) غیرفعال: در این نوع، کودک انگشت خود را در دهان قرار می دهد، اما به این دلیل که هیچ نیرویی بر روی دندان ها و فک بالا وجود ندارد، این عادت با تغییرات اسکلتی همراه نیست.
انواع مال اکلوژن که ممکن است به دلیل مکیدن انگشت شست ایجاد شود بستگی به چند عامل دارد که شامل موقعیت انگشتان، انقباض عضلاات صورتی - دهانی، موقعیت فک پایین، الگوی اسکلتی صورت و نیروهایی است که بر روی دندان ها و استخوان آلوئول اعمال میشوند. مدت زمان، تعداد دفعات و شدت عمل مکیدن، شدت مال اکلوژن را تعیین می کند.
عوارض جانبی مکیدن انگشت عبارتند از: 1. اپن بایت قدامی 2.افزایش اورجت 3. تمایل لینگوالی دندان های قدامی پایین و تمایل لیبیالی دندان های قدامی بالا 4. کراس بایت خلفی 5. 6Compensatory tongue thrust .کام عمیق 7. نقص گفتاری 8. نقص انگشت (اگزما انگشت به دلیل خشکی و رطوبت متناوب که رخ می دهد و حتی زاویه انگشت). همچنین، موقعیت انگشت در دهان، رابطه قوس دندان و سلامت کودک بر شدت تغییرات تاثیر می گذارد.
درمان:
تغییرات دندانی ناشی از مکیدن انگشت نیازی به درمان ندارد اگر عادت قبل از 5 سالگی متوقف شود؛ به محض ترک عادت، تغییرات دندانی خود به خود اصلاح می شود. در زمان رشد دائمی دندان های قدامی و اگر کودک انگیزه ای برای متوقف کردن عادت مکیدن داشته باشد، زمان شروع درمان به شرح زیر است:
(1) مصاحبه مستقیم با کودک ا(گر به اندازه کافی بالغ باشد تا درک کند.)
(2) تشویق: می تواند به کودک غرور و اعتماد به نفس بیشتری بدهد.
(3) سیستم پاداش.
(4) درمان یادآور
(5) دستگاه ارتودنسی: مرحله نهایی درمان ، استفاده از دستگاه ارتودنسی ثابت یا متحرک است که می تواند نقش یادآور را ایفا کند و می تواند تمایل مکیدن انگشت را کاهش دهد. برای عادات طولانی مدت یا ناخواسته بیمار، دستگاه داخل دهانی ثابت موثرترین مهار کننده است. پس از فاز فعال درمان، دستگاه باید برای بیش از 3 تا 6 ماه باقی بماند تا پتانسیل عود به حداقل برسد.
شاد باشید
Aasim, Farooq & Batra, Manu & C B, Sudeep & Gupta, Mudit & Kadambariambildhok, & Kumar, Rishikesh. (2014). Oral habits and their implications. journal of dental herald. 1. 179-186.
